Opnieuw afscheid nemen van Zuid-Afrika

Voor onze laatste dagen in ZA gaan we naar dinsdagochtend 25 maart. We stonden rond half 8 op en na gedoucht te hebben, gingen we aan het ontbijt. In vergelijking met Excellent Guest House viel het ontbijt in de River Destiny Lodge tegen. Helaas. Hongerlijden hoefden we gelukkig niet en rond half 9 begonnen we – met een volle maag – aan de slotrit naar Pretoria. Ik nam de hele rit van Colesberg tot aan Bloemfontein voor mijn rekening. We namen nog kort een kijkje bij de Gariepdam (een groot meer, belangrijk voor de watervoorziening in Zuid-Afrika), dat vroeger H.F. Verwoerddam heette. Daarna reden we stevig door, zodat we tegen 11 uur in Bloemfontein arriveerden.

Boerenvrouwen in concentratiekampen

Daar zochten we het Vrouwenoorlogsmuseum op. Dat is gelegen bij het Vrouwenmonument, dat herinnert aan de concentratiekampen waarin Boerenvrouwen en -kinderen tijdens de tweede Anglo-Boerenoorlog werden opgesloten. We wandelden ongeveer een uur door het museum en zochten daarna een restaurant. Dat viel niet mee, want het centrum van Bloemfontein bleek – zoals veel steden – inmiddels bijna volledig zwart. Daar wilden we liever niet uit de auto… veiligheid boven alles.

“Gerben was nog steeds op zoek naar een cd van Machiel Roets… een cd die moeilijk te vinden bleek”

Daarom zochten we het onvermijdelijke winkelcentrum (Mall) op en vonden daar een restaurant met mooi buitenterras. Na sandwiches en (vette en slappe) friet hobbelden we nog even door het winkelcentrum. Want Gerben was nog steeds op zoek naar een cd van Machiel Roets… een cd die moeilijk te vinden bleek. Ook in Bloemfontein was ‘ie niet te krijgen. Rond half twee schoven we weer in de auto en begon Gerben aan de rit van Bloemfontein naar Johannesburg.

• 

• 

• 

• 

Doppie drinken

Vanaf Bloemfontein stuitten we op twee of drie wegongelukken. Waaronder een geschaarde vrachtwagen, die de weg vol dozen en avocado’s gestrooid had. En een meervoudige botsing, met diverse auto’s in de prak. Files dus. ’s Avonds rond 6 uur arriveerden we eindelijk in Pretoria. Ik reed het laatste stuk, door de spits tussen Johannesburg en Pretoria. Dat vergde behoorlijk wat concentratie, want het spitsverkeer op de Zuid-Afrikaanse wegen is één grote chaos. Trix en Babes waren al thuis van hun werk en begroetten ons hartelijk. Het eten stond al voor ons klaar: rijst met een groenten-gehaktsaus.

“Ze hadden al eerder aangeboden dat ze nog wel een ‘doppie’ met ons wilden drinken voordat we teruggingen naar Nederland; dat werd erg gezellig”

’s Avonds zijn we nog op stap geweest met twee meiden uit Pretoria, Ineke en Marjanie Roose. Ze hadden al eerder aangeboden dat ze nog wel een doppie (drankje, borreltje) met ons wilden drinken voordat we teruggingen naar Nederland. Het werd erg gezellig. Ook Adriaan, nóg een oude bekende, schoof aan voor een biertje. Na elven gingen we naar de (studenten)wijk Hatfield, om een hapje te eten bij een Libanees, het enige eettentje in de omgeving dat nog open was. Na een wrap met respectievelijk kip (ik) en beef (Gerben) vroegen de dames ons of we nog zin hadden in een bak koffie, als afzakkertje.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Gerben ving bot

Dat hadden we, dus belandden we bij de Rooses aan de 27ste Laan. Voor mij een bekend plekje, één Laan verwijderd van ons oude huis. Marjanie liet haar foto’s van Australië zien en van Ineke kreeg ik twee c’s van de groep Ddisselbom: leuke Afrikaanse muziek die wat doet denken aan Stef Bos en de Frank Boeijen Groep. De afgelopen dagen heb ik de cd’s veel gedraaid.

Woensdagochtend wilden we nog wat winkelen. Dus zijn we naar de Mall in de wijk Menlyn geweest. Een enorm groot winkelcentrum, één van de grootste winkelcentra in ZA. Je kunt erin verdwalen. Allerlei winkels bezocht. Ik heb een shirt van de Blue Bulls (mijn oude rugby-cluppie, uit Pretoria) gekocht en een cd voor m’n zusje (Jan de Wet en die Loflaaities. Zoete kindergospel, vergelijkbaar met Elly & Rikkert. Gerben ving bot: weer geen cd van Machiel Roets te vinden.

Voor 100 Rand biltong

Daarna reden we naar het Jacaranda-winkelcentrum aan de Fratesweg in Rietfontein, voor mij een bekend plekje (want een paar kilometer verderop staat – ook aan de Fratesweg – het huis waar wij jaren gewoond hebben). Ik wist me te herinneren dat je bij het Jacaranda-centrum voor weinig geld je auto kon laten wassen.

“We liepen langs een klein muziekzaakje, met weinig aanbod, maar warempel: de cd van Machiel Roets bleek in het rek te staan. Gerben blij!”

We lieten onze auto achter bij de autowasplaats en doken het winkelcentrum in. En dit keer… had Gerben eindelijk geluk!! We liepen langs een klein muziekzaakje, met weinig aanbod. Maar warempel: de cd van Machiel Roets bleek in het rek te staan! Gerben blij! Het was een cd uit 2005, dus geen wonder dat ‘ie nergens meer te vinden was… Even verderop was een biltongwinkeltje, daar kocht ik voor 100 Rand aan biltong.

Ik had de gok moeten wagen

Omdat het wassen/schoonmaken van onze auto nog wat tijd kostte, liepen we even langs bij de bibliotheek waar ik vroeger altijd kwam. Leuk om er weer terug te zijn: er was nog niets veranderd. Het was alsof ik 15 jaar terugging in de tijd. ’s Avonds tussen 5 en 6 hebben we nog koffiegedronken met Trix en Babes en rond 6 uur gingen we naar het vliegveld. Huurauto achtergelaten en daarna ingecheckt. Er heerste een behoorlijke chaos, maar die beperkte zich gelukkig tot de rijen van andere luchtvaartmaatschappijen. Bij South African Airways (SAA) ging het gelukkig redelijk ordelijk.

“In een duty free-winkel kochten we een fles Klipdrift brandewijn. Althans, dat was de bedoeling. Totdat het kassameisje ons erop attendeerde dat de drank in Londen in beslag zou worden genomen”

Na het inchecken struinden we nog even door de duty free-winkels. In een drankwinkel kochten we een fles Klipdrift (brandewijn). Althans, dat was de bedoeling. Totdat het kassameisje ons erop attendeerde dat de drank in Londen in beslag zou worden genomen. Alleen in de koffer zou het mee mogen/kunnen, maar… onze koffers hadden we al ingecheckt. We besloten de drank maar in de winkel achter te laten. Al denk ik nu: ik had de gok moeten wagen…

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als een aap

Enfin, nog een hapje gegeten en wat rondgehangen. De vlucht naar Londen verliep voorspoedig. Het eten viel tegen: pasta met beef en saus. Niet lekker, maar gelukkig hadden we op het vliegveld al wat gegeten. Na het eten ging Gerben een tukje doen. Ik besloot een film te kijken: August Rush. Mooie film…

“Toen mijn buurvrouw haar plek even verliet om naar de WC te gaan, zag Gerben zijn kans schoon”

Daarna viel ik in slaap en het lukte me zowaar om een heel aantal uren in coma te blijven. Gerben op zijn beurt werd juist wakker en kon niet meer slapen. Hij wilde wat gaan rondlopen in het gangpad, maar… de vrouw links van hem lag ook te slapen. Dus daar kon ‘ie niet langs. Ik zat rechts van hem (te slapen) en de stoel naast mij was ook bezet. Toen mijn buurvrouw haar plek even verliet om naar de WC te gaan, zag Gerben zijn kans schoon. Als een aap klom hij over mij heen, richting het gangpad. Hoe hij het geflikt heeft, weet ik niet, maar ik heb er niets van gemerkt.

Per ongeluk naar Windhoek

Rond 11 uur vertrok onze vlucht naar Amsterdam. Een uur later (rond 13 uur in Nederland, vanwege het tijdsverschil) stonden we dan eindelijk weer op Schiphol. Wachten op onze koffers, die keurig netjes op de band gedropt werden en niet – zoals Gerben vreesde – per ongeluk naar Windhoek waren gestuurd. Gerbens vader stond al op ons te wachten. We kochten een broodje ham/kaas en wat flesjes water en daarna namen we de trein richting Amersfoort. Daar stapte ik over op de trein naar Zwolle. Rond 15 uur was ik eindelijk thuis. Maar met een onwennig gevoel. Veel liever zat ik nu nog in Zuid-Afrika…