Voel de macht van Tafelberg

Die berg. Zo spreken Kaapstedelingen over de Tafelberg. Dé berg. Je kunt niet in Kaapstad wonen zonder de Tafelberg minstens één keer beklommen te hebben. Ik beklom Tafelberg vandaag met een paar mensen die ‘m al meerdere keren te voet opgingen. Weer een wens die ik van mijn lijstje kan strepen. Eerder deze week ging nog zo’n wens in vervulling, toen ik me liet scheren bij een heuse barbier. Met van die oude leren stoelen waarin je achterover leunt. Inclusief behandeling met warme en koude handdoeken, in gezeept worden met een dassenharen kwast en twee scheerbeurten voor een superglad resultaat.

Een highway

Enfin, terug naar die berg. Ik voel me al bijna een Capetonian, dacht ik toen ik met de afdaling bezig was. Een ironische gedachte, omdat ik op 25 december gewoon terug naar Nederland vlieg. Mijn sollicitatiepogingen (o.a. bij Lufthansa) hebben niets opgeleverd. Bovendien voelt het oké om nu terug naar Nederland te gaan. Sowieso loopt mijn visum af, raakt mijn geld stadig aan op én heb ik nog geen concreet plan om langer te kunnen blijven. Dan maar terug… ik heb er vrede mee. Maar eerst de Tafelberg op!

“En zo kun je, als je de Tafelberg wilt beklimmen, kiezen uit verschillende routes. Platteklip Gorge is de meest gekozen variant”

We beklommen Tafelberg via Platteklip Gorge. Op foto’s lijkt de berg altijd een vrij massief blok, maar dat is het niet. Hij bestaat uit meerdere rotsformaties. Ook is de Tafelberg niet geheel vlak aan de bovenkant; dat lijkt alleen zo vanaf een afstand. En zo kun je, als je die berg wilt beklimmen, kiezen uit verschillende routes. Platteklip Gorge is de meest gekozen variant. Een highway, zei een klimgenoot. Niet per definitie de makkelijkste route, wel de snelste. Via een natuurlijke ‘trap’ loop je omhoog. Een pittige wandeling, omdat het hoogteverschil tussen de ‘traptreden’ niet overal gelijk is. De ene keer heb je een vrijwel vlakke ondergrond, maar de andere keer moet je over stenen klauteren die 30-40 centimeter of meer boven elkaar liggen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vechten met jezelf én de berg

Regelmatig een rustpauze nemen is noodzaak als je een matige conditie hebt (zoals in mijn geval), maar helpt weinig omdat je direct na je pauze weer vol aan de bak moet. Toch is het de moeite waard om niet op te geven en helemaal tot boven te klimmen. Want als je boven bent – en hapt in een broodje en slurpt aan een fles water- en je ziet de cabine van de kabelbaan leegstromen, dan denk je: “losers”. De top bereiken geeft een intense tevreden gevoel. Maar er is nóg iets. Ik ken nu de macht van de berg. Ik heb gevoeld hoe de berg je kan slopen. Gemerkt dat het vechten is met jezelf en met de berg om boven te komen.

“Je bent nooit de enige die Tafelberg te voet probeert te bedwingen. Maar hoe vroeger je gaat, hoe rustiger het is”

We vertrokken om acht uur vanmorgen, dus vrij vroeg. Dat had meerdere redenen. Sowieso is het koeler als je ’s ochtends klimt. Na tien uur is het meestal warm en kost de klim meer energie en zweetdruppels. Bovendien neemt de drukte op de route in de loop van de ochtend toe. Je bent nooit de enige die Tafelberg te voet probeert te bedwingen. Maar hoe vroeger je gaat, hoe rustiger het is. Het was gelukkig niet winderig vanmorgen. Wel rolden er wolken over de berg; niet over de volle breedte, maar wel over het deel waar wij omhoog wilden.

Prachtig uitzicht over Kaapstad

De klim is zoals gezegd niet heel eenvoudig. Een geoefend wandelaar heeft er weinig moeite mee, maar als je die ervaring mist – zoals ik – moet je niet overmoedig zijn. Maar als je geduldig doorloopt, loont dat de moeite. Omdat het pad omhoog snel stijgt, heb je al binnen een kwartier á twintig minuten een prachtig uitzicht over Kaapstad, Sea Point, Waterfront en het futuristische Nelson Mandela Bay Stadium. Onderweg kom je prachtige bloemen tegen, waaronder de wilde geranium. Ook bovenop de berg is veel moois te zien. Het fynbos, met allerlei insecten en hagedissen. Brutale Kaapse spreeuwen. Soms een klipdas. En adembenemende uitzichten over Kaapstad en omgeving.

“Voor de terugtocht geldt hetzelfde als voor de heenweg: verkijk je er niet op”

Op de terugtocht hadden we te maken met laaghangende bewolking. Mist en slecht zicht, dus. Gelukkig kon je het pad goed zien, maar het mooie uitzicht van de heenweg was er niet altijd. Maar zodra je door de bewolking heen klauterde, kwam het zicht terug. Voor de terugtocht geldt hetzelfde als voor de heenweg: verkijk je er niet op. Afdalen lijkt makkelijker dan omhoog klimmen, maar het is constant anticiperen, steeds goed uitkijken. En een flinke aanslag op enkels en knieën. Als je even niet oplet, glijd je zomaar onderuit.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Grenzen verleggen

Niettemin, een enórme aanrader. Zowel omhoog als naar beneden. Wil je de makkelijkste route, pak dan alsjeblieft de kabelbaan. Maar zoek je wat uitdaging en durf je je grenzen te verleggen, klim dan. Voel de berg. Ervaar hoe nietig je als mens eigenlijk bent. Maar ook tot hoeveel je in staat bent als je doorzet.

“Het is jammer, want ik heb het hier naar mijn zin, maar teruggaan naar Nederland heeft iets fijns”

Nog even over mijn ‘mislukte’ sollicitaties… Ik heb me erbij neergelegd. Het is jammer, want ik heb het hier naar mijn zin, maar teruggaan naar Nederland heeft iets fijns. Terug naar mijn familie en vrienden, naar mijn eigen spullen, naar mijn stad: Zwolle. Terug naar nieuwe uitdagingen en een heroriëntatie op mogelijkheden in Zuid-Afrika. Domme dingen doen is nu het laatste wat ik wil. Mijn ticket verlengen kost geld, mijn visum verlengen kost tijd en geld en hier langer blijven zonder inkomsten kost ook geld. Proberen om een buffertje/spaarpotje te houden voor tweede reis naar Zuid-Afrika, eventueel in 2013, lijkt me daarom het meest verstandig.

Kaapstad en de berg wachten wel op mij, dat weet ik zeker.